Estes días andamos argallando cos emuladores de recreativas. Xogando ao Bomberman (aka DynaBlaster), ao Metal Slug, ao Baseball AllStars 2, ao Street Hoop e ao fantástico Pang! 3 atopado grazas ao seu nome en USA, Buster Buddies. O máis curioso é que en internet non hai moito acerca deste xogo do que eu recordo alomenos sete recreativas na miña cidade natal. O xogo é unha variante do Pang na que os fondos son obras de arte famosas, podes xogar en tres modos diferentes e hai catro personaxes a elixir. Unha panteira rosa, unha cabareteira, un pirata e un mexicano. Don Tacos, que é como se chama este mexicano, leva bigote, pistolas, sombrero (pronunciado así: sɒm'breǝ.ɾəʊ), e maracas.


A grande descuberta foi que Don Tacos (como cabería agardar por outra banda), non é só un personaxe de videoxogo noventeiro. É un produto dunha marca xaponesa de snacks (*) (cal sería a palabra galega?) chamada Koikeya e que ten unha publicidade mais ben estraña para un público occidental e que non comprede o xaponés como é o meu caso. Se alguén me pode traducir os anuncios agradecereillo moito.






Así é, internet é o reino da astracanada.

* Petiscos. Grazas pola resposta Mario.

Volvía para a casa nese momento en que a néboa comeza a desaparecer e abre o día. Os que non sexan de por aquí non sei se saberán a que me refiro. A noite fora longa, das 18:30 ás 8:30 coma sempre, só que nesta ocasión andivemos por aí todo ese tempo. Tanto tempo de troula da para moito, e iso é o que todo o mundo agarda, máis non sempre é así.

A noite comezou á media tarde - cousas do inverno- buscando algo que facer. As noites coma esta son especiais, tes que facelas especiais. Hai que argallar algo, xa! Poñamos as galas e vaiamos ao casino.

O cheiro a fume configurou un xesto híbrido de noxo e excitación na miña face, o xigantesco vestíbulo estaba presidido por duas grandes fileiras de máquinas comecartos que debuxaban a rota cara as mesas de ruleta e blackjack, situadas nun amplo salón elevado por tres pequenos chanzos dunha pedra semellante ao mármore. Os tapizados vermellos e as lámpadas douradas trouxéronme á mente a casa de calquera millonario dos debuxos animados. Sentei na barra e chamei ao camareiro para que me trouxese unha cocacola, de lata. Os cacahuetes debían levar máis de 5 meses naquela cestiña metálica.

As mesas de Hold' em estaban case cheas, pero aínda quedaba un oco para min, e era a miña noite. Tiña crédito suficiente para comezar a sacarlle os cartos a aqueles miñaxoias en canto os flops viñeran quentiños. As cousas estiveron tranquilas durante a primeira media hora, pero a partires de aí, todo mudou. Liguei tres ases e na seguinte man gañei a unha escaleira coa miña cor. A morea de fichas que tiña diante de min invitaba a pensar que podía ser unha grande noite. Tiña que seguir un par de horas, non podía deixar correr semellante oportunidade. - Bueno, eu xa quedo aquí, mañá vou estar zombie. Grazas por pagar o taxi.

- Nada.- escoiteime dicir cunha voz sospeitosamente frouxa. E ronca.

Poucos minutos despois abrin a porta da casa e deiteime cou roupa posta enriba da cama sen facer. Outra noite interesante. Debimos ter ido ao casino, polo menos as copas son baratas.