En Riofero, a última novela de Xelís de Toro, atopei elementos que me trouxeron á mente as novelas de viaxes e aventuras que devoraba cando rapaz. Robinson Crusoe, A Illa do Tesouro, as viaxes de Phileas Fogg... Tamén os filmes, case que sempre cutrosos, de aventuras na selva, con heroe ao Indiana Jones, rapaza guapa -que ensina cacho nunha parte da historia-, brután de bo corazón, o neno coa gorra dos Yankees de O templo maldito e uns malos moi malos. Amais dun misterio por resolver e doses de acción. Todo iso témolo en Riofero. Pero hai máis.

Ao igual que en Terminal (e tantas outras novelas), a viaxe do personaxe chamado Marqués simboliza a súa propia viaxe interior. A súa viaxe na procura da historia, a procura de converterse en escritor. Na primeira temos as vías do tren que rematan na terminal e nesta última, o rio que dá e quita a vida. As viaxes conlevan mudanzas nas personaxes, pero o camiño está trazado, non hai xeito de escapar del.