A noite do 31 Compostela voltou aos 70. Led Zeppelin voltou aos escenarios a través de Letz Zep, unha formción británica que imita ao xenial grupo de Jimmy Page.
Non é simplemente versionear os temas, senón que o directo deste grupo é sinxelamente xenial. Está todo coidado ao detalle: a indumentaria (pelucas e vestiario perfecto), os xestos, as poses que están logradísimas e, por suposto, a música. Escoitar Letz Zep é case coma ouvir aos Zeppelin. A parte instrumental é perfecta, mencion especial ao guitarrista e o batería, que reproduciu o famoso solo de Bonham en Moby Dick coas palmas das mans. Até o John Paul Jones de Letz Zep quedaba sempre en segundo plano, pero aportaba a mesma forza rítmica. Por se isto fóse pouco, a voz semellábase dun xeito incrible á de Robert Plant. O show é dos que pagan a pena, como mostra, dicir que a Sala Capitol presentaba un aspecto mágnifico próximo ao cheo total (en coruño: abarrotado, nEno).
Eu vira notras ocasións versions, pero nunca levadas a estre extremo, un chegaba a sentir que estaba nun concerto de Led Zeppelin. Precisamente isto foi sempre un dos desexos deste blogueiro, que resultou imposible por mor da maldita linealidade temporal, que se lle vai facer. Polo menos atopei un substituto decente, non como a sacarina ao azucre, máis ben coma un emulador á PlayStation.
Non achei un vídeo deles de moita calidade, pero podedes botarlle un ollo a este, faise un unha idea do que son.
Non é simplemente versionear os temas, senón que o directo deste grupo é sinxelamente xenial. Está todo coidado ao detalle: a indumentaria (pelucas e vestiario perfecto), os xestos, as poses que están logradísimas e, por suposto, a música. Escoitar Letz Zep é case coma ouvir aos Zeppelin. A parte instrumental é perfecta, mencion especial ao guitarrista e o batería, que reproduciu o famoso solo de Bonham en Moby Dick coas palmas das mans. Até o John Paul Jones de Letz Zep quedaba sempre en segundo plano, pero aportaba a mesma forza rítmica. Por se isto fóse pouco, a voz semellábase dun xeito incrible á de Robert Plant. O show é dos que pagan a pena, como mostra, dicir que a Sala Capitol presentaba un aspecto mágnifico próximo ao cheo total (en coruño: abarrotado, nEno).
Eu vira notras ocasións versions, pero nunca levadas a estre extremo, un chegaba a sentir que estaba nun concerto de Led Zeppelin. Precisamente isto foi sempre un dos desexos deste blogueiro, que resultou imposible por mor da maldita linealidade temporal, que se lle vai facer. Polo menos atopei un substituto decente, non como a sacarina ao azucre, máis ben coma un emulador á PlayStation.
Non achei un vídeo deles de moita calidade, pero podedes botarlle un ollo a este, faise un unha idea do que son.
E este vai de agasallo.
Etiquetas: Música
A triste situación económica deste androide impediu que gorentara do sonado revival. Aínda que con sana envexa alédome de que estivera a altura das circunstancias, supoño que ten que ser unha gozada (ainda que sexa só durante uns intres) verse nun concerto dos Led... maldita linealidade temporal!!