Levaba xa uns días desaparecido destes mundos virtuais. Nestes días, volvín sofrer a chuvia que a todo ser medio mecánico ou eléctrico lle senta tan mal. Así é que estiven un pouco apartado das cousas de aquí e tamén do resto do mundo.Foi en certa medida unha semana de reflexión. Tiven tempo para pensar en facer moitas cousas, pero non fixen case nada, é o que teñen os fallos no sistema.
Entre outas cousas, tiña pensado ir ver Cartas desde Iwo Jima. Por qué esta en concreto? Pois porque fun ver Banderas de nuestros padres e produciume un certo sentimento de que podería estar mellor se non fose tan americana. O de americana non so polo punto de vista dos feitos, senón polo tratamento e a posta en escea (por momentos parecía Salvar al soldado Ryan). É un sentimento que me provoca a miúdo o cinema de Clint Eastwood. Recoñezo que é un dos directores dos que gosto, algunhas das súas películas parecéronme magníficas, ademais de que como actor marcoume profundamente, Harry el sucio e sobre todo as súas aparicións nos filmes de Sergio Leone; pero é que por riba de todo, segue a ser amaricano (e como apuntou un amigo: vello) e iso ás veces é perxudicial para o resultado final.
Finalmente non fun, e polo tanto, sigo nas mesmas. Agardo poder ir ao longo desta semana e así poderme facer unha idea máis concreta sobre este novo traballo de Eastwood compretando o círculo. Teño moita intriga por saber se neste filme, o punto de vista non é o único xaponés.
Tamén houbo tempo para sorpresas inesperadas (sorpresa e inesperada semella non quedar moi ben xuntas, pero queda así). Catro meses despois do meu cumpreanos, recibín un agasallo! Fíxome moita ilusión, e fixo que sorpresa e inesperada si que cobraran sentido postas xuntas.
Etiquetas: Cinema, Ovellas domésticas
O dos agasallos a destempo é tipico dos amigos voluntariosos pero despistados, pero mais vale tarde que nunca, non si? Ademáis, así podes celebrar o non-aniversario, como en A Través do Espello. ;)
Xa nos contarás da peli de "Cartas desde Iwo Jima". Moi ti, iso de buscarlle os tres pés ás ovellas e querer ver as cousas dende varias prespectivas. Así despois saen esas visións tan interesantes que das.