O arquetipo de artista desquiciado polo mundo é un produto contemporáneo, que se debe a que por primeira vez, dende o romanticismo, se valora a imaxinación como un instrumento para chegar á verdade. Na modernidade, nunca se vira cousa ao paso, e as excentricidades eran seriamente penadas pola crítica. O artista debía ser fillo da razón, e a súa arte en parte filla da ciencia.

Penso que cómpre que o artista teña en conta ámbolos dous baremos. Ainda nacen xenios de pensamento sereno, que atopan a felicidade na vida. E, por certo, en nada debemos envexar aos outros. Non hai arte que pague gastar unha vida trastronado.

Concordo bastante con Agurdión, aínda que é certo que grandes doses desa imaxinación e unha inclinación mínima cara a autosuxestión colocan a calquera creador no borde da excentricidade (polo menos). En realidade, salvo nalgúns casos de desequilibrio claro, o que hai é unha percepción distinta da realidade, seguramente auto-creada. Por pensar, penso no rapaz de American Beauty gravando a beleza durante horas nunha bolsa no vento (e de paso en Padre de Familia: "é unha bolsa!!! unha puta bolsa de merda!!!")

Eu moito me teño preguntado por esa natureza atípica e o desequilíbrio mental de rigor dos xénios. Non digo que neste caso non sexa todo absolutamente verídico, pero non haberá moito de búsqueda da loucura no público para con todos aqueles/as que se converten en mitos da literatura, o cine, etc?.

A min cóstame moito crer que entre tantos mitos non haxa un só que sexa unha persoa aburrida, de hábitos normais e mentalmente equilibrado... Quizais nos gusta en xeral pensar nos xenios coma seres distantes que coma aquel/a que pode ir ao noso lado no autobús.

Sexa como sexa o que importa realmente é o seu traballo, do outro xa... vive e deixa vivir.

Vaia historia!! Coincido co Moucho en que seguro que hai xenios superaburridos, pero semella que a xenialidade e a tolemia (ou a excentricidade, todo depende da pasta que teñas) van a miúdo xuntas. A. Huxley, por exemplo, tamén dicía ter contacto con extraterrestres, e onte entereime (vendo Cuarto Milenio, que pasa!) de que Jung vía pantasmas. Supoño que hai determinadas actividades intelectuais que favorecen este tipo de experiencias.

Ben, gostame a disparidade de opinións. Gracias por abrir a veda Agurdión.
Polo que se ve, non son o únco que non cre que todo sexa tal como se conta. É ben certo por outra banda que pode haber algo de verdade no que se conta destas figuras destacadas. Habería que ver tamén que nalgúns casos, estamos diante de xente con problemas reais de percepción da realidade. Como di a Raíña, "determinadas actividades intelectuais"=+alucinóxenos? poden favorecer isto, chegando a seren alguén que non es.
É posible tamén que como di o Moucho, non nos goste ver a estes xenios coma se fosen xente normal...
P.D. Boa cita Mario.

Concordo cos demáis no de que a excentricidade dalgúns xenios ben pode ser auto-creada ou incentivada por "determinadas actividades intelectuais" (e consumo de determinadas substancias) nalgúns casos, mais tamén penso que hai autores que levan vidas anodinas e "normais",e se cadra é por iso que non oímos falar das súas vidas privadas.
Malia e todo é innegable o atractivo engadido que teñen os autores que flirtean coa tolemia, precisamente por esa proximidade a un mundo que nos é innaccesible aos máis dos mortais...

Estou con agurdión en que non hai nada que envexar a esa xente. É como Blake ou calquera poeta maldito tipo Leopoldo María ou Vinogil.
Penso que non son so as drogas, a pobreza e a marxinalidade non son moi boas tampouco para a saúde mental, como tampouco o é o exceso de tensión creativa.