Eu confésome grande ignorante da vida persoal de Chandler e Dick (así que os vindeiros posts sobre o tema son benvidos), o que non lle resta intensidade á miña atracción polas figuras de Marlowe e Deckard, como ti ben dis, auténticas iconas do século XX. Haberá que botarlle un ollo ao filme malia esa crítica, a min Waking Life non me resultou tan insufrible, só que tiven que vela un par de veces para poder quedarme con todo... ^^U

Eu son dos que non soportan o desprestixiamento de xéneros cinematográficos ou literarios, que é unha tendéncia innata e definitoria da crítica e certo sector do público para se lexitimar. En tódo-los xéneros hai obras mestras, e quen mellor pode atopalas e recoñecelas é o público do xénero, dende logo non quenes o desprestixian.
Eu só podo dicer que adoro a Marlowe e que desfrutei todas e cada unha das veces que vin Blade Runner ao longo dos anos, anque non me considero especialmente devoto de ningún dos dous xéneros.

un saúdo.

Pois mira que eu sempre escoitei que a novela de Dick era mala de solemnidade... e ao final vou ter que lela.

Parece que en Cinema Friki non deixan moi ben á peli, pero só pola frase "planos estéticamente incribles" xa dan ganas de ir. A min sempre me deu a sensación de que había libros que eran particularmente "cinematográficos", que estaban pedindo a berros unha peli, e coido que tanto con Dick como con Chandler (a quen non lin, unha das miñas múltiples e imperdoables lagoas)pasa un pouco iso.
Por outra banda, encantaríame que profundizaras nas súas vidas, e tamén na atracción irresistible das figuras que crearon. Como reto para todos: cal credes que é o segredo?

Estou contigo Moucho, todo xénero ten as súas xoias, non se pode xeneralizar e menos en xéneros tam amplos en estilo e temáticas. Respostando ao Mario, dicir que non é a mellor novela de Dick na miña opinión, pero deixa ver un futro inquedante. É posible que a película estea máis conseguida, aínda que a lectura do libro complementa un pouco o contido de esta.
Non vos preocupedes Arale e Raíña, seguirei a falar da vida de estes dous narradores e temén das figuras que crearon. Repito que a vida de cada un deles non ten desperdicio, tanto polo pouco convencional coma polas anécdotas.
Un saudo a todos.

É certo que isto dos detectives nunca pasará de moda porque, tanto se miramos para atrás como se nos transportamos a un futuro cibernético o interese polo oculto, polos misterios escuros nunca desaparecerá debido ao que para min é unha cualidade do xénero humano, a curiosidade e as ganas de meter as narices en todo :) Sempre fará falla un Marlowe ou un Deckard.