As adaptacións cinemátográficas sempre me provocaron curiosidade. Ás veces é simplemente polo feito de ver se alguén imaxinaba o libro tal e coma eu a facía ao ler. Co tempo é máis por ver se consigue crear algo propio e interesante a partir dunha obra anterior. A maioría das adaptacións non deixan de ser froito do afán por aproveitar o tirón dun éxito de ventas, pero ás veces sorpréndennos con obras marabillosas que empregan a linguaxe cinematográfica, con todo o seu potencial, para crear algo novo. Aí é donde as palabras "Based on..." collen significado, o certo e que normalmente debería por "Translated of...".
Unha das curiosidades neste mundo é o filme "The Call Of Cthulhu" realizado a partir do relato homónimo de H.P. Lovecraft pola H.P. Lovecraft Historical Society. A produción é do 2005 ainda que a intención é que semelle de 1926. Está rodada en branco e negro e é muda. As técnicas de rodaxe emulan ás do expresionismo alemán e hai unha banda sonora de piano que acompaña a acción. Non faltan as sombras, o cartón-pedra e incluso hai unha escena con candeas e farois.
Chama a atención (por se non chegase co anterior) o feito de que un relato tan complexo, a nivel de foco e modalización narrativa, fose tan ben adaptado xa que non perde a intensidade, desconcerto e tensión do relato orixinal. Cando tiven a oportunidade de ver o filme foi unha sucesión de sorpresas, cando pensaba que non podía superarse, superábase. O momento álxido deste filme con tales pretensións historicistas e de fidelidade co autor é un intertítulo en Noregués que pon de manifesto a incomprensión oral entre dúas personaxes.
Se tedes curiosidade visitade o sitio web do filme. Hai moita información, escenas e demais cousas propias de tales lugares.
Unha das curiosidades neste mundo é o filme "The Call Of Cthulhu" realizado a partir do relato homónimo de H.P. Lovecraft pola H.P. Lovecraft Historical Society. A produción é do 2005 ainda que a intención é que semelle de 1926. Está rodada en branco e negro e é muda. As técnicas de rodaxe emulan ás do expresionismo alemán e hai unha banda sonora de piano que acompaña a acción. Non faltan as sombras, o cartón-pedra e incluso hai unha escena con candeas e farois.
Chama a atención (por se non chegase co anterior) o feito de que un relato tan complexo, a nivel de foco e modalización narrativa, fose tan ben adaptado xa que non perde a intensidade, desconcerto e tensión do relato orixinal. Cando tiven a oportunidade de ver o filme foi unha sucesión de sorpresas, cando pensaba que non podía superarse, superábase. O momento álxido deste filme con tales pretensións historicistas e de fidelidade co autor é un intertítulo en Noregués que pon de manifesto a incomprensión oral entre dúas personaxes.
Se tedes curiosidade visitade o sitio web do filme. Hai moita información, escenas e demais cousas propias de tales lugares.
Etiquetas: Cinema, Literatura
POis poremos a mula a traballar...