Na cidade de pedra semellaba eu unha rama deitada ao mar, levada polas correntes xunto aos peixes e os lixos. A emblemática praza tornábase desoladora coa caída da noite que a envolvía, volvéndoa silenciosa e estática. A falta de luz arrasaba a maré de xente que durante o día ateigaba as vellas lousas fotografando todo, pensaba eu (coma os nativos nos filmes de Hollywood) que lle querían roubar a alma. Na escuridade, miraba ao chan buscando a luz que a noite e a néboa non emprestaban, lousas centenarias e ferros industriais. Mirando os ferros lembreime dela, de como gostaba de xogar buscando as fendas das que xurdían as lendas da infancia. Foi nese intre cando agradecín que os sumidoiros non fosen obxectivo dos flashes, xa que lle terían roubado (alomenos) esta parte da súa alma.
Etiquetas: Relatos
Encántame o relato. E a cidade de pedra. E sí, recoñézoo, as lendas que agochan eses pasadiz… ¡pero Shh!
Até agora non reparara no importante que era para mín mantelos agochados na escuridade. Ter un escondite no que alimentar a imaxinación mentres vas camiñando. Xogar ás agochadas. E rir por dentro cando os flashes erran o tiro. É coma se a cidade empedrada che chiscase un ollo.
Agora xogas comigo...Pero… shhh… ;-)