gardei rabaños máis alá de Orión...
31.1.08
Os meus favoritos: Paul Auster
Auster é deses autores que hai que seguir. Pode ser que fiques marabillado coa lectura dun libro, pero para desfrutar completamente, é preciso coñecer o universo Auster. Os grandes temas do americano son: New York (Brooklyn en particular), o escritor, a soedade e, por riba de todo, o azar; e son comuns a case que toda a súa produción.
O meu primeiro contacto con este mundo foi por medio de Leviatán. Un libro impresionante, que mestura xéneros e no que os principais motivos do macrotexto austeriano saen á luz. Cabe destacar ese influxo grande que tiña da novela policíaca nos seus primeiros libros. Na chamada triloxía de New York isto é máis obvio, pero vemos o pouso nun libriño que leva o título de Squeeze Play (Jugada de presión) que é unha novela de detectives ao uso e que asina como Paul Benjamin, nome que levará o protagonista de Smoke.
Un dos grandes xogos da súa obra é a mestura do real co literario, fai numerosos xogos coa súa vida, seu nome, anécdotas coñecidas del... e cólaas no medio das historias provocando un efecto sorprendente, no que o autor e a personaxe chegan a fundirse nun so elemento.
A súa forma de narrar é posiblemente un dos meus maiores influxos á hora de por no papel as cousas que me pasan pola cabeza, ten ese aquel de descrición cinematográfica (se é que se lle pode chama así), que fai que vexas con claridade todo o que está contando. Eu nunca estiven en New York, e sen embargo, case me parece ver as rúas de Brooklyn, coa ponte ao fondo, os xantares no Central Park e os luxos e hipocresías de Park Avenue.
É posible que iso fixera que dera o salto ao cinema da man de Wayne Wang. Neste campo, xa non son tan forofo. Xa comentei fai uns meses o meu desencanto co filme The inner life of Martin Frost, pero é que Lulú on the bridge tampouco foi do meu agrado. Iso si, Smoke & Blue in the face si que fican na miña cabeza coma duas boas mostras do que sería Auster no cinema.
Non so no referente ao cinematográfico é que me crea certa identificación, senón no que atinxe ao azar. Eu que son mais ben descrido e que non confío para nada no destino, si que creo que o azar é ese algo que escapa ao noso control e que ten un papel decisivo no decorrer das nosas vidas. Eu mesmo, moitas veces tiven comprobado o que o azar fixo na miña vida, mudando completamente a direción das cousas por un detalle aparentemantemente sen importancia. De todos xeitos, para comprobar o poder do azar no seu maior grao de expresión aconséllovos La música del azar.
Agardo que non se lle suban os premios á cabeza e que volva outra vez polo camiño que marcou con mestría e no que eu seguirei agardando o seu retorno.

Etiquetas: , ,

 
publicado por O pastor eléctrico ás 20:28:00 |


7 Comentarios:


  • At 12:46:00 da tarde, Anonymous Anónimo

    con Auster pasame algo parecido que con Woody, nom me interessa pra nada NY polo que moitas veces pareceme aburrido,
    dame moita pereza ponherme a ler un libro del que ver umha pelicula do outro
    eso nom quita que tenham obras mestras....

     
  • At 8:42:00 da tarde, Blogger A Raíña Vermella

    Xa o dixo Einstein: Deus non xoga aos dados. E equivocouse, claro. Se hai algunha forza poderosa no universo, é o azar. É que debe ser moi canso ser un xenio todo o tempo.

     
  • At 5:09:00 da tarde, Blogger the robot

    Un grande descoñecido para min, unha das miñas numerosas materias pendentes. "El libro de las ilusiones" na mesa de noite e gañas de que oscureza para reencontrarme con el.
    Un saúdo, cabronías.

     
  • At 10:55:00 da manhã, Blogger O pastor eléctrico

    Vaia, pois non te preocupes ak, ten tamén obras de temática menos neoiorquina. Sigue en pé a recomendación de La música del azar que non descorre nesa cidade.
    De feito, se existise seguro que era afeccionado á ruleta e aos dados. De non ser polo azar nin sequera nos teriamos coñecido Raíña ;)
    É unha materia pendente que tes que rosolver. "El libro de las ilusiones" é unha boa escolla. Da segunda época de Auster é dos que máis me gustuo, aínda que pode ser polo encanto do cinema das orixes. Un saúdo.

     
  • At 7:31:00 da tarde, Blogger Mario

    Auster sempre ten os seus incondicionais, e non hai moitos escritores que o poidan dicir. A min intereseoume moito o que lin del (tamén comecei con Leviatán), pero nunca acabou de engancharme até ese punto.

     
  • At 2:00:00 da tarde, Blogger A rapaza do arco

    O pouco que lin del gústoume, claro que tamén me levei un batacazo coa súa peli, xa me dirás que problema hai en seguir facendo aquilo que se che dá ben e deixarte de experimentos con gaseosa :p
    Pero agora que falas da "atmósfera Auster" penso que aínda me queda moito camiño con este autor.

     
  • At 6:33:00 da tarde, Blogger O pastor eléctrico

    Eu comecei por Leviatán porque mo prestaches ti, recordas? O de engancharme xa foi cousa miña :p
    Ten moito e moi bo. Aínda que decepcionado polas súas dúas últimas obras, teño esperanza en que volva ás orixes.
    Sei que ten unha antoloxía poética publicada en español nunha pequena editora de valencia, será o próximo paso. Non sei por que pero me parece que terá un forte influxo dos románticos franceses.