Dende fai algun tempo non me noto ben, cousas que antes era quen de facer, agora resultan complicadísimas e lévanme o dobre ou cecais o triple de tempo. Non sei se será que non son quen de me adaptaren aos novos tempos, ás novas tarefas, aos novos xeitos de traballar. O caso é que son xa 7 anos traballando case que seguido, sen descanso, repetindo ás mesmas tarefas día tras día: baixame isto, manda estoutro, imprime aquí, pon música... O rapaz para todo vamos. Pero xa non son o que fun.
Non é que sexa o meu traballo ideal, eu sempre quixen ser deseñador, ou tal vez músico. Pero non valgo para iso, as novas xeracións veñen moi fortes e mellor preparadas, non son quen de competiren con elas. Sintome un vello, un trasto inútil, nin sequera decorativo (non dou ven coas cores dos sofás). Son incapaz de levar oa cabo as tarefas que me encomendan no tempo estipulado, non dou feito varias cousas ao tempo e aínda por riba, non me levo ben con algúns compañeiros do traballo (o señor USB 2.0 é un impresentable).
O caso é que todo isto levoume a ter enfrontamentos directos con varios dos meus superiores. Puxéronme nun programa especial, seica que para poñerme ao día, pero nin por esas. Ao final mandáronme ver a un especialista. A súa diagnóse non puido ser máis preocupante: teño problemas de memoria irreparables. Véuseme o mundo enriba. Non é que perda memoria, é que non son quen de aumentala, de gañar axilidade. É por iso que non son quen de levar ao cabo as miñas tarefas dun xeito eficiente e teño medo de que me bóten á rúa.
Non quero que me desconecten, a ver se son quen de poñerme ao día. Desexádeme sorte.
Non é que sexa o meu traballo ideal, eu sempre quixen ser deseñador, ou tal vez músico. Pero non valgo para iso, as novas xeracións veñen moi fortes e mellor preparadas, non son quen de competiren con elas. Sintome un vello, un trasto inútil, nin sequera decorativo (non dou ven coas cores dos sofás). Son incapaz de levar oa cabo as tarefas que me encomendan no tempo estipulado, non dou feito varias cousas ao tempo e aínda por riba, non me levo ben con algúns compañeiros do traballo (o señor USB 2.0 é un impresentable).
O caso é que todo isto levoume a ter enfrontamentos directos con varios dos meus superiores. Puxéronme nun programa especial, seica que para poñerme ao día, pero nin por esas. Ao final mandáronme ver a un especialista. A súa diagnóse non puido ser máis preocupante: teño problemas de memoria irreparables. Véuseme o mundo enriba. Non é que perda memoria, é que non son quen de aumentala, de gañar axilidade. É por iso que non son quen de levar ao cabo as miñas tarefas dun xeito eficiente e teño medo de que me bóten á rúa.
Non quero que me desconecten, a ver se son quen de poñerme ao día. Desexádeme sorte.
Etiquetas: Ovellas domésticas
A memoria disque se pode entrenar. O que nunca se pode é deixarse levar porque che digan que, como se fosemos unha peza nunha fábrica, quedamos obsoletos. Obsoletos de mente eles!