Por fin fun ver a última aventura visual de Tarantino. Cada vez que vexo algo deste xenial realizador (nunca mellor dito no caso del) fico cunha mestura de abraio e ansiedade por unha nova entrega deste tolo consumidor de cinema de serie Z, música dos 70 e, en xeral, toda a cultura popular americana: dende as pelis de autocine, ao gore máis cochambroso, os muscle cars dos anos 70, as road-movies, os filmes de artes marciais, a subcultura hispana dos estados do medio oeste... Todo iso pasado pola súa mente da como resultado filmes altamente estéticos e cheos de referencias a todo aquilo que mamou dende a adolescencia e que fica coma unha especie de homenaxe a ese cinema que o marabillou e que el eleva á categoria de obra mestra.En Death Proof, Tarantino rende homenaxe aos filmes de doble sesión dos autocines. Nos USA estreouse xunto con Planet Terror de Robert Rodriguez nunha sesión doble baixo o nome de Grindhouse, pero na distribución europea apareceron por separado, iso si, cun metraxe maior. Nesa contínua homenaxe cabe destacar o filme Punto Límite: Cero, no que Barry Newman conducía un Dodge Challenger de 1970 branco coma o que guían as mozas da segunda parte da cinta. Curiosamente o que conduce Especialista Mike é un Chevy Nova. Este coche aparece tamén en Pulp Fiction pero en cor vermella, descapotable e doutro ano. Este último que no filme era propiedade de Vincent Vega, é en realidade do propio Tarantino. Neste sentido cabe destacar a aparición de Zöe Bell, unha especialista que se interpreta a sí mesma e que foi a dobre de Uma Thurman en Kill Bill.
Temos tamén numerosos guiños do director cara ao seu propio traballo, aparecen personaxes de Kill Bill (O Sheriff e o Hijo número 1), o politono Kill Bill, e como non, as hamburguesas Big Kahuna (saen en Reservoir Dogs e Pulp Fiction).
Fiel ao seu estilo, Tarantino sumérxenos nun mundo no que os diálogos non nos desvelan partes da trama, senon que son circunstanciais, unha escusa para enredarnos en discusións absurdas sobre temas triviais cun forte contido sexual, drogas e violencia mediante. Pero o grande talento deste home fai que resulte un todo moi impresionante. Como non, tamén hai unha variedade de planos dos pés das protagonistas (non podían faltar) e un baile sensual polo medio. Tamén recolle a un actor esquecido, neste caso Kurt Russell (nun papel perfecto para el) quen traballara con John Carpenter en varios filmes. Carpenter é un dos directores favoritos de Tarantino xunto con Peckinpah.
Unha novidade importante é o debut de Tarantino como director de fotografía. Este é un apartado que destaca especialmente polo continuo xogo estético coa luz, a imaxe e a cor.
En xeral é un filme que me deixou un bo sabor de boca e fico coa incertidume de se Tarantino e o seu amigo Robert Rodríguez achegarannos unha segunda entrega de Grindhouse. Permanecerei á espera.
Etiquetas: Cinema
Este comentário foi removido pelo autor.