Normalmente acabamos reducindo todas as nosas inclinacións a dicotomías, condensamos en pares sinxelos (e prototípicos) a maioría dos nosos gustos, afeccións... Celta ou Deportivo, cans ou gatos, OSDA ou Star Wars, o libro ou a peli, Sega ou Nintendo, Los 40 Latinos ou a TV apagada, Celtics ou Lakers, Heavy ou Moderno, Pepsi ou Cocacola, Truffaut ou Godard... Neste caso, eu fico con Truffaut.


Hai cousas de Godard que non entendo, a primeira (e principal) é que teña tantos seguidores e tanta sona. Moitos falan del coma unha das grandes influencias de Tarantino máis eu non acho que tal cousa sexa moi certa. É posíbel que Tarantino se sentise fascinado por eses aspectos diferenciais na narración da Nouvelle Vague, sobre todo acostumado como estaba ao americano e á serie B xaponesa. Está claro que pode haber puntos en común, mais semella que directores coma Sam Peckinpah deixaron moita máis pegada no de Tennessee tanto nos temas coma no visual. O tratamento da violencia que podemos ver en Godard está a anos luz da crueza de Peckinpah.


O meu gosto persoal tamén me fai recear moito do uso da cámara. Por que fai sempre planos aéreos de persecucións de coches que semellan micromachines? Adoito prometerme que nunca verei un filme máis de Jean-Luc Godard cada vez que remato un, pero xa recaín en máis dunha ocasión. Será que realmente hai algo no seu cinema que me fascina? Non o sei. A derradeira experiencia foi Alphaville.

Gustoume moito a escuridade do filme, a presenza de elementos do film noir, o misterio da trama... O argumento é moi bo, pero da a sensación de non estar aproveitado todo o seu potencial. O filme é lento e non afonda na problemática derivada da informatización da sociedade. Cae nos clixés totalitaristas e ten puntos moi febles. Por momentos semella arrincar pero acaba caendo outra vez no tedio. A voz en off gutural aporta un punto de sordidez ao resultado final. É interesante o tratamento da problemática da linguaxe, a presenza de textos de Éluard e as referencias estéticas aos filmes de espías. Como anécdota dicir que o director pensou en Roland Barthes para interpretar ao profesor Von Braun, inventor do ordenador Alpha 60 (o malo-malísimo, vamos).

Por se iso fóse pouco, agora vou ver Bande à part. Está claro que non aprendo.

E sigo a voltas co Matheson e o seu libro I'm Legend. Adoita acontecer que as historias de ciencia ficción acontecen nos Estados Unidos, isto non é unha regra, mais ben unha tendencia. Moito ten que ver coa procedencia dos autores, xa que un número importante dos clásicos (e dos non tan clásicos) son norteamericanos. Incluso aquelas historias que teñen lugar no espazo, son protagonizadas por estadounidenses ou no seu defecto, por xentes do mundo ao servizo dos EE.UU.

No caso concreto desta novela, un home fica só no mundo, entendendo o mundo como os EE.UU. que é unha visión un tanto simplista pero para o caso é mellor. Mellor que os zombies ataquen California e non Galiza.

Imaxinade a historia aquí. Un virus mutado polos científicos galegos infecta a toda a poboación convertíndoa nunha sorte de criaturas non-mortas que atacan polas noitos infectando ao resto da xente agás a un científico que é inmune grazas a unha configuración especial do seu sangue.

Problemas: Non sei se resultaría verosímil unha investigación deste tipo, pero poderiamola localizar no CHUS, onde científicos sen escrúpulos empregaban o sangue doado polos confiados alumnos universitarios para facer experimentos con el buscando... non sei, por exemplo unha resistencia mellor ao frío e a humidade do inverno. Por poñer algo axeitado ao medio. Unha vez resolto isto, temos outro problema. Que faría un galego só no mundo? Loitaría pola supervivencia da especie, intentaría achar unha cura, refundaría o pais, ou aproveitaría para mover un pouco os marcos? Outro problema de ter zombies no pais é que nunca mudaría a presidencia da Xunta.

Está claro que a tradición fai moito nestes casos, sería interesante tirar unha vertente zombiesca das historias de lobos e meigas e ver en que quedaría a cousa. Imaxinades revistas pulp galegas? Iso sería demasiado moderno, incluso cando xa deixou de selo hai décadas no resto do mundo.